7 lutego 1929
Narodziny Alexandra Jodorowskiego w Irique, małej wiosce na północy Chile, gdzie jego rodzice, para rosyjskich Żydów uciekających z pogromu, zdecydowała się osiedlić.
1953
Jodorowski opuszcza Chile, ze swoim teatrem marionetek, z którym zjeździł cały kraj, wbrew woli ojca, który chciał, żeby syn został lekarzem. Kierunek Paryż, gdzie zaczyna od sforsowania drzwi mima Marceau. Pisze mu kilka z jego najsłynniejszych pantomim. Pięć lat później porzuca swoją trupę, zostając malarzem budynków, bywa u surrealistów i poznaje Maurice’a Chevalier, który go zaangażuje do „odkurzenia” swojego spektaklu.
1962
Razem z Rolandem Toporem i Fernando Arrabalem tworzył Grupę Paniczną – zuchwałych żartownisiów, nieprzejednanych surrealistów. Historia odnotuje kilka happeningów, trudnych do opisania, łączących humor, wyczyny sportowe i pornografię.
1965
Jodorowski wyrusza do Meksyku, ukryty w bagażach mima Marceau, który go poprosił o towarzyszenie w tournee po Ameryce Południowej. Zostaje tam dziesięć lat. Tworzy Teatr Awangardy Meksyku, adaptuje dla kina sztukę Fernando Arrabala Fando et Lys, i kręci dwa swoje najsłynniejsze filmy El Topo i Święta góra. To właśnie w Meksyku odkrywa komiks. Dla rysownika Manuela Moro, wymyśla postać Anibala 5, a sam ilustruje przez 5 lat swoje Bajki paniczne dla meksykańskiego tygodnika.
1975
Jodorowski spotyka Moebiusa, z którym pracuje nad adaptacją filmową Diuny, wg powieści Franka Herberta. Film nakręci ostatecznie David Lynch.
1978
Jodorowski i Moebius tworzą swój pierwszy wspólny album, Oczy kota.
1980
Jodorowski i Moebius rozpoczynają pracę nad Przygodami Johna Difool, dzięki którym podbiją europejski rynek komiksu, i którego Jodorowski stanie się najbardziej oryginalnym i najbardziej płodnym scenarzystą : wymyśla historie dla Arno (Alef-Thau), Georgesa Bessa (Biała lama, remake Anibala 5 i Juan Solo), Zorana Janjetov’a (John Difool Przed Incal), Boucqa (Twarz księżyca), Silvia Cadelo ( Saga Alandoru), Juana Gimeneza (Kasta Méta-Baronów), Jean-Claude’a Gala (Pasja Diosamanta), Durandura, Jean-Jacques’a Chaubina, Kenat Hutchinson’a, Victora de la Fuente, I oczywiscie dla Moebiusa (Pazury anioła, Ukoronowane serce).
styczeń 1996
Jodorowski orzymuje w Angoulême nagrodę Alph’art za najlepszy scenariusz swojej nowej serii, realizowanej wspólnie z Georges Bessem, Juan Solo. W ten sposób zdobywa uznanie środowiska, które jego wybuchy energii we wszystkich kierunkach oraz lepki odór siarki mistycznej dezorientowały przez długi okres czasu. Poza zajęciami związanymi z filmem (ma na swoim koncie siedem obrazów, z których ostatni Święta krew nakręcił w 1992 roku) Jodorowski jest uznanym specjalistą od Tarota marsylskiego, mistrzem konferencji anachronicznej, która każdego tygodnia, przed wierną publicznością, wyciąga z Almanachu Vermont lekcje filozofii. Jest on również twórcą konceptu psycho-magii oraz płodnym pisarzem, którego ostatnia powieść Drzewo bożego wisielca, została przetłumaczona na język francuski 1996 roku.
Styczeń 1999
Po zdobyciu nagrody Alph-Art, miasto Angoulême ofiarowuje Jodorowskiemu scenę w swoim teatrze, gdzie prezentowane jest w kilkudziesięciu scenach dzieło jego życia, od pracy twórcy filmowego, , scenarzysty komiksów, pisarza i poety mistycznego. Szefem festiwalu zostaje François Boucq, który z Jodorowskim wydał zbiór opowieści ilustrowanych Skarb cienia.
Polecamy także obszerną biografie Alexandra Jodorowskiego opublikowana w serwisie Lagafium
żródło www.humano.com
tłumaczenie Magda Brus
