Józef Mackiewicz – pisarz, żyjący w latach 1902-1985.

Z wykształcenia był filozofem i przyrodnikiem.

Zajmował się redagowaniem „Słowa” i „Gazety Codziennej” w Wilnie.

Jako literat zadebiutował w roku 1936 zbiorem opowiadań 16-go między trzecią i siódmą.

Okres II wojny światowej spędził głównie w Wilnie i Krakowie. Później dostał się do Włoch. Do kraju już nie powrócił – pozostając na emigracji publikował w londyńskich „Wiadomościach” i paryskiej „Kulturze”.

Był nastawiony krytycznie do komunistów, ale i do dysydentów, krajowych katolików, Episkopatu, Watykanu i Radia Wolna Europa.

Wybrana bibliografia:

powieści – Droga donikąd, Karierowicz, Kontra, Lewa wojna, Nie trzeba głośni mówić;

książka reportażowa – Bunt Rojstów;

zbiór nowel – Fakty, przyroda, ludzie;

publicystyka – Zwycięstwo prowokacji, W cieniu krzyża, Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy, Droga pani.

GIB