Jerzy Andrzejewski urodził się w 1909 roku w Warszawie – z tym miastem był związany, z krótkimi przerwami, przez całe życie. Jego ojciec był właścicielem sklepu kolonialnego.
Andrzejewski skończył elitarne gimnazjum im. Jana Zamojskiego. Wbrew rodzicom, którzy woleliby, aby zyskał solidny zawód, rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, z myślą o karierze literackiej.
Debiutował w roku 1932 opowiadaniem Kłamstwo wydrukowanym w dzienniku “ABC”. Pisał recenzje literackie i teatralne dla gazet i tygodników reprezentujących poglądy narodowościowe.
W 1936 wydał zbiór opowiadań – Drogi nieuniknione, a w 1938 – debiutancką powieść – Ład serca.
Wojnę spędził w stolicy, później na kilka lat wyjechał do Krakowa i Szczecina.
W okresie powojennym pełnił wiele funkcji społecznych – był prezesem krakowskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich, wiceprezesem Związku Literatów Polskich, posłem na sejm. Pracował dla tygodnika “Literatura” i miesięcznika “Twórczość”, był naczelnym “Przeglądu Kulturalnego”.
W okresie socrealizmu pisywał zaangażowane teksty publicystyczne – Aby pokój zwyciężył, Partia i twórczość pisarza. Ten okres twórczości Andrzejewskiego ostro skrytykował Czesław Miłosz w Zniewolonym umyśle.
Autor Miazgi stworzył dwa scenariusze do filmów Andrzeja Wajdy. Popiół i diament napisał wspólnie z reżyserem, w oparciu o własną , głośną powieść. Do Niewinnych czarodziejów stworzył oryginalny scenariusz wraz z Jerzym Skolimowskim.
Był kilkakrotnie wyróżniany – Nagrodą Młodych Polskiej Akademii Literatury, literacką – miasta Krakowa oraz tygodnika “Odrodzenie”.
Zmarł w 1983 roku.
Wybrana bibliografia:
Noc, Książka dla Marcina, Złoty lis, Ciemności kryją ziemię, Bramy raju, Apelacja, Prometeusz, Już prawie nic, Miazga, Nikt.
GIB
