Robert Coover, uważany za najzabawniejszego, a zarazem najzjadliwszego z twórców literatury postmodernistycznej, urodził się w Charles City w stanie Iowa 4 lutego 1932 roku. Studiował na Southern Illinois University w Carbondale, Indiana University w Bloomington oraz University of Chicago; w latach 1953-57 służył w marynarce.
Debiutował w 1961 roku opowiadaniem Blackdamp, a pięć lat później ukazała się jego pierwsza powieść – Origin of the Brunists, historia powstania kultu religijnego w górniczym miasteczku. Wierzenia i rytuały przewijają się zresztą przez całą twórczość pisarza, jego następna powieść – The Universal Baseball Association, Inc. (1968) opowiada o grze planszowej, stanowiącej obraz świata (fragment w “Literaturze na Świecie” 7/76). Kolejna książka, Pricksongs & Descants (1969), zbiór opowiadań stanowiących pastisze motywów zaczerpniętych z mitów, baśni i Biblii (cztery prezentowano w “LnŚ” 10/74, 9/78, 1/84), to jedno z najważniejszych dzieł postmodernizmu, a zarazem zasadniczy przełom w twórczości pisarza. Odtąd w jego utworach dominuje parodia, satyra i ironia, na opak wywracane są skostniałe formy i mity. Najbardziej obrazoburcza powieść Coovera to The Public Burning (1976), w której – na kanwie procesu Rosenbergów – rozprawia się z historią Ameryki oraz ze swoim ulubionym nieudacznkiem, Richardem Nixonem (obszerne fragmenty w “LnŚ” 7/77). Kolejne książki pisarza: Służąca i jej pan (1981, wyd. pol. “LnŚ” 10/89, Przedświt 1991) i Impreza u Geralda (1986, wyd. pol. Da Capo 1995) to trawestacje powieści pornograficznej oraz kryminału, z kolei Gus Burczymucha z Chicago Bearsów (1987, pol. wyd. Przedświt 1991) stanowi pastisz powieści sportowej, a zarazem farsę, w której główną rolę ponownie odgrywa Richard Nixon, tym razem jako młody futbolista. Zbiór Wieczór w kinie (1987, wyd. pol. PIW 1991) bawi się różnymi gatunkami filmowymi; powieść Pinocchio in Venice (1991) opowiada dalsze losy Pinokia. Następna powieść, John’s Wife (1996), jest trawestacją typowych opowieści o amerykańskiej prowincji – początkowo prosta, konwencjonalna narracja komplikuje się z rozdziału na rozdział i nabiera coraz więcej surrealistycznych cech.
Najnowsze książka pisarza to prześmiewczy pastisz westernu Miasto widmo (1998, wyd. pol. W.A.B. 2001). Coover opublikował ponadto A Theological Position (1972) – tom sztuk teatralnych, z których jedną, Scena miłosna, zamieściła “LnŚ” 8-9/92, a Studio Teatralne Dwójki pokazało w reż. Marii Zmarz-Kaczanowicz w 1995 roku – scenariusz filmowy Hair o’ the Chine (1979), satyrę polityczną A Political Fable (1980) oraz dwa zbiorki krótkiej prozy: The Convention (1982) i In Bed One Night and Other Brief Encounters (1983). Coover jest laureatem licznych nagród literackich (William Faulkner Award, American Academy of Arts and Letters Award, Rea Prize for the Short Story) oraz wykładowcą pisarstwa i literatury elektronicznej na Brown University w Providence w stanie Rhode Island (przed rozpoczęciem kariery akademickiej spędził kilka lat w Hiszpanii i dziesięć w Anglii; w jednym z wywiadów oświadczył, że wszystkie książki poprzedzające Imprezę u Geralda napisał poza USA i po dwunastej w nocy). Od dawna cieszy się opinią klasyka i jednego z największych mistrzów współczesnej prozy, aczkolwiek jego utwory bywają też określane jako “niebezpieczne”, “diabelskie” i “heretyckie”. Pracuje niezwykle wydajnie, cały czas utrzymując najwyższy poziom: właśnie ukończył obszerną powieść Raw Footage: The Adventures of Lucky Pierre.
materiał opublikowany dzięki uprzejmości wydawnictwa W.A.B.
30 kwietnia 2001
