Gabriel Garcia Marquez urodził się w 1928 roku w Aracatace w Kolumbii. Do ósmego roku życia mieszka u dziadków. Po śmierci dziadka w 1935 roku przeniósł się do rodziców do Barranquilli. Studiował prawo w Bogocie. Już w kolegium w Barranquilli zaczął pisać do szkolnej gazetki, później założył czasopismo „Literatura”. W czasie studiów w dodatku literackim „El Espectador” zostało opublikowane pierwsze opowiadanie Garcii Marqueza Trzecia bieda. Tam też ukazały się kolejne opowiadania.
Mieszkał na zmianę w Barranquilli i Cartagenie, pracował dla gazet, założył czasopisma „Cronica” i „Comprimido”. W 1954 roku został redaktorem w „El Espectador”. W 1955 roku została wydana jego pierwsza powieść Szarańcza. W tym samym roku „El Espectador” wysłał Marqueza do Europy w charakterze korespondenta. Po powrocie pisarz zamieszkał w Caracas, ożenił się z Mercedes Barcha. Prowadził w tym czasie bardzo aktywne
życie, zaangażował się politycznie i społecznie: po zwycięstwie rewolucji na Kubie założył w Bogocie biuro kubańskiej agencji prasowej; przez kilka miesięcy pracował w Hawanie, potem w Nowym Jorku. Mieszkał w Meksyku, w Barcelonie, znów w Meksyku, w Kolumbii. Wspierał lewicową partię wenezuelską MAS, prowadził publicystyczną walkę przeciw
Pinochetowi w Chile, pisał reportaże polityczne, organizował strajk literacki aż do upadku
Pinocheta, założył fundację Habeas na rzecz obrony praw człowieka i więźniów politycznych, pisał o wojnie o Falklandy, popierał i dofinansowywał budowę Międzynarodowej Szkoły Filmowo-Telewizyjnej na Kubie.
W 1982 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.
W 1991 redagował nową kolumbijską konstytucję, rok później objął kierownictwo programu informacyjnego w telewizji kolumbijskiej. W 2000 roku dowiedział się, że jest chory na raka. Kiedy udało się zatrzymać rozwój choroby, zaczął pisać wspomnienia.
Miłość w czasach zarazy – recenzja
Autobiografia Marqueza po polsku
materiał nadesłany przez wydawnictwo MUZA
