Shakespeare, Szekspir William (1564-1616) – autor dramatów, poeta, aktor, uznawany za największego dramatopisarza świata. Był synem rękawicznika-kupca i ubogiej szlachcianki. Wychował się w miasteczku Stratford-upon-Avon, które opuścił ok. 1590 r. przenosząc się do Londynu. Tworzył sonety, poematy oraz dokonywał przeróbek sztuk innych autorów. Od 1594 r. figurował w spisie członków kompanii teatralnej Sług Lorda Szambelana, posiadającej własny teatr The Globe oraz dzierżawiącej pokryty dachem Blackfriars Theatre. W 1596 r. starania ojca Williama o przyznanie herbu zakończyły się pomyślnie i Szekspir został nobilitowany. Rok później nabył okazały dom w Stratford, znany jako New Place.

Niemal wszystkie daty powstania sztuk Szekspira są sporne, ponieważ teksty dramatów były drukowane dopiero po ich wystawieniu na scenie. Za życia autora ukazało się ich tylko 16, na dodatek w wersjach niepełnych i zmienionych. Całkowita i poprawna edycja wszystkich dzieł ukazała się pośmiertnie w 1623 r. Tak więc ścisłej chronologii nie dało się ustalić.

Zazwyczaj twórczość dramatyczną Szekspira dzieli się na trzy okresy. Pierwszy (1590-1600) obejmuje prawie wszystkie komedie oraz większość kronik historycznych. Wczesne komedie zwane są “wesołymi”, dla odróżnienia od późniejszych “ciemnych” lub “gorzkich”. Opierają się zazwyczaj na intrydze związanej z zamianą ról głównych bohaterów. Z tego właśnie okresu pochodzą m.in. Komedia omyłek (ok. 1592), Poskromienie złośnicy (1593), Dwaj panowie z Werony (ok. 1594), Sen nocy letniej (1595), Wiele hałasu o nic (1598), Jak wam się podoba (1600). Kroniki to dramaty, których tematyka zaczerpnięta została z dziejów Anglii (głównie XV-wiecznej). Szekspir starał się w nich ukazać nie tylko zdarzenia związane z historią, ale także sylwetki psychologiczne władców. Do kronik należą m.in. Henryk VI (3 części, 1593), Ryszard III (ok. 1593), Ryszard II (1595), Henryk IV (2 części, 1596-1598), Henryk V (1599). W pierwszym okresie powstały również dwie sztuki oparte na historii starożytnej: Tytus Andronikus (ok. 1590), Juliusz Cezar (1599) oraz tragedia Romeo i Julia (1595).

W drugim okresie (1600 do ok. 1609) Szekspir pisał przede wszystkim wielkie tragedie oraz “ciemne komedie”. Wtedy powstały m.in.: Hamlet (ok. 1602), Otello (1604), Król Lir (1606), Makbet (1606), Antoniusz i Kleopatra (1607). Utwory te to filozoficzno-etyczne rozważania o człowieku, o jego słabościach i namiętnościach, dążeniu do stworzenia świata pełnego moralnego porządku. Komedie tego okresu Wszystko dobre, co się dobrze kończy (1602), Troilus i Kressyda (1602) oraz Miarka za miarkę (1604) są znacznie mniej pogodne oraz przepojone dramatycznym niepokojem.

Ostatni okres (po 1606) wypełniają, nieco słabsze, kolejne tragedie antyczne, m.in. Antoniusz i Kleopatra (1607), Perykles (1608), Tymon Ateńczyk (1608) oraz dalsze “ciemne” komedie Opowieść zimowa (1611) i Burza (1611), pełne sceptycznych spostrzeżeń o naturze człowieka.

Konstrukcja sztuk Szekspira nie była zgodna z rygorami dramaturgii klasycznej. Autor ukazywał konflikt na tle okoliczności społecznych, obyczajowych i politycznych. Bohaterowie posiadali wyraziste, łatwo zauważalne cechy charakteru, często jednocześnie i te pozytywne, i negatywne. To wszystko oraz celne, niekiedy cyniczne spostrzeżenia o zasadach rządzących światem ludzi powoduje, że utwory Szekspira są nadal aktualne i stanowią źródło inspiracji dla kolejnych pokoleń twórców.